"നഖത്തിന്റെ അത്രയുള്ള ചെവി ,അത്രയും ചെറുത് " ഭര്ത്താവ് എഴുന്നേറ്റു.അവള് ഓര്മ്മയുടെ ഓരോ താളും തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി.ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന രണ്ട് ആണ്കുട്ടികള് ....അവരുടെ ഒരു ചിത്രമെങ്കിലും .....താളുകളിലോന്നില് നിന്ന് ഒരു കുട്ടി കണ്ണുതുറന്നു ചിരിച്ചു . അവള് പേജ് അനക്കാതെ കാത്തിരുന്നു.
"നീ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത കുട്ടികള് എങ്ങനെയാണ് നിന്റെ ഓര്മയില് ഉണ്ടാവുക ?" ഭര്ത്താവിന്റെ വാക്കുകള്ക്കു ഭാരം."ഓര്ത്തു നോക്കൂ ...വേറെ എന്തെങ്കിലും ?" ചോദ്യത്തിന് മുന്നില് ഭര്ത്താവ് വീണ്ടും ചിന്താമഗ്നനായി."തലയ്ക്കു കുറച്ചു വലിപ്പം കൂടുതല് ..നിന്റേതു പോലെ " അയാള് കണ്ണുകള് താഴ്ത്തി. "കണ്ണുകള് ? മുടി ?" അവള് ഭര്ത്താവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി. അയാള് മൌനം അവലംബിച്ചു .
ആ കറുത്ത സ്വപ്നം അവസാനിക്കുമ്പോള് വയറ്റില് കുട്ടികളുടെ തൊഴി അറിയുമെന്ന് വിശ്വസിച്ച് അവള് കണ്ണടച്ചു കിടന്നു .അയാള് കണ്ണുകള് ഇറുക്കിയടച്ചു കസേരയില് പുറകോട്ടു ചാരിയിരുന്നു.അപ്പോഴേക്കും നഗരത്തിന്റെ അറ്റത്തുള്ള ഒരു ചവറ്റുകൂനയില് ആശുപത്രി മാലിന്യങ്ങള്ക്കിടയില് അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് ജീവന് നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു.